Rozdział X: Murthag

     Murthag wszedł do jadalni pół godziny później. W nowym stroju wyglądał bardzo wytwornie, w ogóle nie przypominał tego człowieka, który przyleciał tutaj przed godziną. Razem z Eragonem  zasiadł do długiego stołu, który był już zaprojektowany na przyszłe uczty dla setek Jeźdźców. Młode służące wniosły parujące potrawy i położyły je na nim. Czując, jak apetyczny aromat dociera do jego nozdrzy, Murthag spytał z lekkim niepokojem:

  - Czy możemy już zacząć?

 - Tak, oczywiście. Po prostu chciałem, żebyś poznał moją uczennicę, Fristayę. Zwykle jest bardzo punktualna.
 - No dobrze, parę minut mnie nie zbawi. Zaczekajmy na nią, jestem ciekaw, jaka jest pierwsza Jeźdźczyni Nowej Ery - Murthag nie musiał czekać długo, ponieważ już po chwili główne wrota do jadalni otworzyły się i stanęła w nich Fristaya. Miała przyspieszony oddech, zaróżowione policzki i włosy w lekkim nieładzie.
 - Przepraszam za spóźnienie - wysapała - Dopiero dostałam informację o wcześniejszej godzinie obiadu.
 - Nic nie szkodzi, to nie twoja wina - odparł Eragon - Fristayo, chciałbym ci kogoś przedstawić.
Murthag wstał z miejsca i ukłonił się lekko oszołomionej dziewczynie. Ta dygnęła, wpatrując się szeroko otwartymi oczami w czarnowłosego mężczyznę.
 - Oto Murthag, mój brat oraz Smoczy Jeździec- powiedział  uśmiechnięty Eragon, widząc, jakie wrażenie robi jego starszy brat na młodej dziewczynie.
 - Ten Murthag? Ten, który sprzeciwił się woli Galbatorixa, przyczyniając się do jego śmierci? Przecież to niemożliwe! Przecież on zginął, sam tak powiedziałeś, ebrithilu!
 - Nigdy tak nie powiedziałem. Mówiłem tylko, że raczej wątpię, czy świat miałby go ponownie ujrzeć. To ty dopowiedziałaś sobie resztę. Oto przestroga dla ciebie: nie wolno mówić słów, co do których nie masz pewności, czy są prawdą.  A teraz zasiądźmy do stołu.
Zawstydzona Fristaya usiadła, a zaraz po niej zrobili to także bracia. Cała trójka zaczęła konsumować posiłek w ciszy. Dziewczyna raz po raz zerkała z ciekawością na czarnowłosego mężczyznę, dopóki nie zauważyła, że on również się jej przygląda. Spłoszona, odwróciła wzrok, zasłoniła czerwoną teraz twarz włosami i wróciła do posiłku, nie patrząc już więcej na tajemniczego Jeźdźca. Dzięki temu Murthag mógł bez żadnej krępacji obserwować dziewczynę. Podobały mu się jej miękkie blond włosy, opadające gęstymi falami na plecy.  Przerzucił wzrok na jej nagie, lekko opalone ramiona. Dziewczyna była szczupła, ale nie tak bardzo, jak elfie panny. W pewnym momencie Fristaya odrzuciła wszystkie włosy z oczu, Murthag zaczął więc studiować jej twarz. Nie miała delikatnych rysów i nie zachowywała się dystyngowanie, więc mężczyzna uznał, że nie pochodzi z żadnego królewskiego rodu. Patrząc na jej mięśnie, upewnił się w przekonaniu, że raczej większość życia spędziła na ciężkiej pracy.
     W pewnym momencie Murthag z niepokojem dostrzegł, że twarz dziewczyny przybiera fioletowy odcień. Fristaya przyłożyła sobie rękę do gardła i zaczęła coraz ciężej oddychać. W końcu wycharczała:
 - D-duszę... się!
Murthag od razu oprzytomniał i złapał dziewczynę w pasie, zanim ta zdążyła się osunąć z krzesła. Położył ją na ziemi, a następnie delikatnie przyłożył dłoń do jej szyi i przywołując magię, wymamrotał:
 - Waise heill...
Po paru sekundach nerwowego oczekiwania dziewczyna zatrzepotała rzęsami. Jej oddech wrócił do normy, jednak dalej się nie budziła. Mężczyzna już zaczął się martwić, że źle dobrał słowa, na szczęście Fristaya otworzyła oczy i utkwiła w nim swoje niesamowicie niebieskie tęczówki. Murthag nie wiedział jak długo patrzyli na siebie, do porządku przywołał go dopiero głos Eragona:
 - Czy wszystko w porządku?
 - Tak, oczywiście. Musiałem uzdrowić Fristayę, teraz jestem trochę słabszy. I tyle - odparł Murthag, pomagając dziewczynie wstać. Spojrzał na Eragona, który spokojnie kończył swój posiłek. Zawrzał nagłym gniewem i, mimo że w ich towarzystwie była młoda dama, postanowił bratu wygarnąć, co sądzi o całej tej sytuacji.
 - Jak mogłeś, Eragonie? Naprawdę, nie mogę uwierzyć, że Jeździec, który w czasie największej wojny Dawnej Ery chciał leczyć każdego nawet ceną własnego życia, który zabił Galbatorixa, a i tak brzydził się tego czynu, byłby zdolny do czegoś takiego! Gdyby mnie nie było, to co? Pozwoliłbyś tej dziewczynie umrzeć? - spytał, wskazując palcem Fristayę, która skuliła się momentalnie na krześle. Na twarzy wyryte miała poczucie winy, jakby cały ten wybuch Murthaga był jej winą.

 - Słuchaj, Murthagu. To jest część jej szkolenia. Wiem - powiedział głośniej, zanim czarnowłosy zdążył zaprotestować - że ciebie szkolono inaczej. Musisz zrozumieć, że Fristaya musi uczyć się na swoich własnych błędach. Miała nauczyć się na dzisiaj zaklęcia wykrywającego trucizny w potrawach. Wiedziała, jakie mogą być tego konsekwencje. Poza tym, akurat offocolius* nie jest szczególnie trujący. Powoduje duszności, które trwają parę minut, następnie zatruta osoba zapada w kilkugodzinną śpiączkę. Oczywiście, w dużej ilości mógłby być bardzo szkodliwy... W każdym razie, nie musiałeś interweniować - Fristai nic by się nie stało. Niemniej należą ci się podziękowania za ten szlachetny czyn. - Eragon uśmiechnął się do dziewczyny - Wiem, że dopiero zaczęłaś poznawać tajniki magii, rozumiem cię. Mi też na początku nie było łatwo. Idź już do swojej komnaty i przygotuj się, ponieważ prawdopodobnie jutro czeka cię to samo.
Dziewczyna ukłoniła się i wyszła. Murthag patrzył przez chwilę za nią w zamyśleniu. Gniew całkowicie mu już przeszedł. Teraz rozumiał motywy kierujące Eragonem, choć nie do końca to popierał. Z drugiej strony on był traktowany przez Galbatorixa znacznie gorzej...
 - Eragonie, czy tę truciznę podałeś tylko jej, czy ja również mam się spodziewać duszności? - zapytał z udawanym strachem. Po chwili obaj wybuchnęli głośnym śmiechem. Nie usłyszeli, że ktoś wchodzi do komnaty. Dopiero gdy gość głośno chrząknął zdali sobie sprawę z jego istnienia. Równocześnie spojrzeli na niego. Był elfem. Patrząc na jego dziwny tatuaż na lewej dłoni, Murthag domyślił się, że jest to Strażnik Granicy Du Weldenvarden. Nie wiedział tylko, czego przybysz może chcieć. Po przywitaniu się, elf zaczął mówić:
 - Eragon-elda, musisz wrócić do Alagaesii. Nasza królowa, Arya Drottning, została zamordowana.

*offocolius (łac. offoco - dusić) - roślina wymyślona przeze mnie. Jej liście w smaku i zapachu przypominają pietruszkę, jednak to właśnie one są trujące. Reszta rośliny nadaje się do spożycia.

~~~

Ten rozdział dedykuję Lirze, która jakoś zmobilizowała mnie do napisania tej notki. Dziękuję ci bardzo, kochana!   

Przepraszam was, że tak długo nie dodawałam następnej notki. Dopadł mnie potężny leń i nie chciał za nic puścić. Na szczęście w ostatniej chwili go odpędziłam.